#02 /
die Photos - as fotos - las fotos
05 Julio 2013
DEUTSCH
Die Idee
Es gibt Momente in denen uns die Lektüre so fasziniert, dass in der "realen" Welt nunmehr unser Körper zurückbleibt, während unser Geist durch die Welt streift, deren Tür uns durch das Buch geöffnet wurde. Ihr habt Euch sicher schon einmal in einer der Situationen gesehen, die die Photos andeuten: im Aufzug lesen, auf den Schulfluren, im Park, beim Kartoffelschälen, im Zug, im Badezimmer, unter der Bettdecke mit einer Taschenlampe...
Der Photograf - Martiño Picallo (auch bekannt als Luscofusco)

Martiño Picallo ist der Autor des Images der Kampagne des Projekts A edición do Diario de Nimiedades. Da es manchmal schwierig ist über eine so intuitive Arbeit zu schreiben werden wir ihm ein paar Fragen stellen:
REDAKTION: Martiño, woran haben Sie eigentlich gedacht als Sie diese Fotos gemacht haben?
MARTIÑO: An die Bratkartoffeln mit Spiegelei, die ich zum Abendbrot essen wollte. Das war eine dieser Situationen wo der Bauch die Entscheidungsgewalt hat.
R: Diese Bratkartoffeln, an die sie da dachten, waren doch nicht zufälligerweise die vom Candinga (falls ihr es nicht wisst: das ist eine Bar an der Porta do Camiño in Santiago de Compostela)?
M: Aber sicher!
R: Könnten wir dann also die Theorie aufstellen, dass es wichtig ist gute Bratkartoffeln mit Spiegelei zu essen um gute Photos zu machen?
M: Genau. Wen man nicht gut isst, kann man auch nicht richtig arbeiten.
R: Dann ist es also ein Muss für alle Künstler im Candinga vorbeizuschauen.
M: Das kann nie schaden. (Lachen) Ja, richtig, aber das ist ein Geheimnis, dass man natürlich nicht überall rumerzählen sollte.
R: Ok..., aber wir werden das natürlich als Exklusivmeldung rausbringen, nicht wahr. Was ich sie noch fragen wollte: Wie organisiert man denn eigentlich so ein shooting?
M: Ein was?
R: Naja, so eine Photosession!
M: Ah! Also, man sollte den Auftraggeber schon ein bisschen kennen... Auch wenn dafür oft keine Zeit ist.
R: Aha!
M: Man sollte wissen was diese Person durch oder mit den Photos übermitteln will. Man sollte ihm nicht seine eigene Meinung auferlegen. Das geht natürlich nur wenn sich der Auftraggeber darüber im Klaren ist, was er will. Wenn dem nicht so ist, muss der Photograf sich trotzdem beraten lassen und offen sein, weil der Kunde vielleicht nicht weiß was er will, wohl aber was er nicht will.
Wenn die Session relativ lang ist oder über Tage dauert, wie es im Fall von Helen war, ist es ratsam Skizzen oder Notizen über Szenen, Orte oder Rahmen zu machen um die Ideen nicht zu vergessen.

R: Wie interessant. Klar, wenn man dass alles in Betracht zieht und das Handwerk beherrscht, dann kann man gute Photos machen. Wenn so alle am selben Strick ziehen, dann kommt es of zu einer Situation, die man FLOW nennt. Da läuft alles wie geschmiert, wie von allein, oder?
M: Ja, aber es geht nicht darum alles wiederzugeben, sondern das hervorzubringen, was das Photo erfassen soll, was für den Kunden wichtig ist zu betonen.
Wenn man ein Photo macht, dann ist es nicht notwendig das man dort alles genauso wiedergegeben sieht, wie es in Wirklichkeit ist, weil der Beobachter dann ja gar nicht weiß worauf er achten soll. Deswegen muss eben nicht alles scharf sein. Da gilt die Regel: Je mehr Information um so weniger Nachricht, um so weniger klar ist die Nachricht, die beim Beobachter ankommt. Je weniger wir mit dem Photo "erklären" umso mehr wir die Vorstellung dessen, der das Photo anschaut, stimuliert. Weniger ist mehr!
Bei dieser Photoserie, ist die Aufmerksamkeit auf das Buch konzentriert, dass die Autorin liest. Alles andere versinkt in der "Unschärfe" und diese Abwesenheit der Realität soll ein Gefühl von Frieden, Freiheit und Ruhe hervorrufen, welches eine Person austrahlt, die wir zum Beispiel mit einem Buch in einem Park beobachten können.

GALEGO
A idea
Hai momentos nos que a lectura nos fascina de tal xeito, que no mundo que chamamos real só queda o noso corpo físico cando a nosa alma vai deambulando polo mundo que nos foi aberto polo libro. Igual vos vistes algunha vez nunha das situacións proposta polas fotos: ler no ascensor, ler nos corredores do instituto, ler no parque, ler pelando patacas, ler no tren, no cuarto de baño, cunha lanterna baixo as sabas,…
O fotógrafo - Martiño Picallo (tamén coñecido como Luscofusco)
Martiño Picallo é o creador das imaxes do proxecto A edición do Diario de Nimiedades. Como ás veces é difícil falar dun traballo tan intuitivo, ímoslle facer unhas preguntiñas:
REDACCIÓN: Martiño, en que estabas a pensar cando fixeches as fotos?
MARTIÑO: Na Tortilla que ía comer pola noite. Era unha situación desas na que manda o estómago.
R: A tortilla na que pensabas non era por casualidade a do Candinga (para os que non o saiban: é un bar na Porta do Camiño en Santiago de Compostela)?
M: Home!
R: Pois, poderiamos dicir que para facer boas fotos son importantes as boas tortillas?
M: Si. Se non se come ben, non se traballa, aínda que ten que ser sempre na súa xusta medida.
R: Logo para os artistas é imprescindíbel a visita ao Candinga?
M: Non estaría de máis, así e todo éche un seghredo que non se lle pode contar a todo quisque.
R: Xa, mais nós ímolo publicar en primicia. Queríache preguntar como se planifica un shooting?
M: Un que?
R: Unha sesión de fotos!
M: Ah! Pois, débese coñecer a persoa que che encarga o traballo mínimamente... Aínda que moitas veces, non hai tempo físico para tal cousa.
R: Ahá!
M: ...saber que é o que se quere transmitir a través das fotos e que quere conseguir con elas. Non se debe impoñer o criterio dun mesmo sobre o da persoa que che encarga o traballo, sempre e cando teña as ideas claras e saiba que quere. En caso contrario, ten que deixarse aconsellar, porque igual o cliente non teña claro que quere, mais si sabe que non quere. Se a sesión dura bastante tempo ou se vai realizar en varios días, como foi no caso de Helen, sempre é recomendábel ir tomando unhas pequenas notas nun caderno onde se definan escenas, lugares, encadres,... así non se esquecen.
R: Que interesante! Claro! Polo tanto sabendo isto e dominando o oficio pódense realizar boas fotos. Cando todos tiran do mesmo cordel, pódese dar unha situación que se chama FLOW, non? Na que todo vai sobre rodas, eh?
M: Si, pero non se trata de plasmar todo, senón de extraer aquilo que queres que se capte nunha foto, destacar o que para o cliente é importante, se é todo ou algo en concreto que hai na foto. Non ten por que saír todo enfocado. Pensemos que canta máis información, menos mensaxe haberá. Eu intento partir sempre da premisa de menos é máis. Canta máis información, menos clara é a mensaxe que chega ao receptor. Canto máis sinxela e clara, máis rápido chega, porque se estimula moito máis a imaxinación do espectador.
Nesta serie de fotos, por iso, se centra case todo no libro que le a escritora, desenfocando todo o que a rodea e primando a sensación que pode transmitir esa lectura: sensación de paz, liberdade, tranquilidade,... esa ausencia da realidade que posúe esa persoa que ves no parque cando está a ler.
CASTELLANO
La idea
Existen momentos en los que la lectura nos fascina de tal modo, que en ese mundo que llamamos real tan solo queda nuestro cuerpo físico y nuestra alma va deambulando por el mundo cuya puerta nos fue abierta por el libro. Igual os visteis alguna vez en una de las situaciones propuesta por las fotos: leer en el ascensor, leer en los pasillos del instituto, leer en el parque, leer pelando patatas, leer en el tren, en el cuarto de baño, con una linterna bajo las sábanas…
El fotógrafo - Martiño Picallo (también conocido como Luscofusco)
Martiño Picallo es el creador de las imágenes del proyecto La edición del Diario de Nimiedades. Como a veces es difícil hablar de un trabajo tan intuitivo, le vamos a hacer unas cuantas preguntas:
REDACCIÓN: Martiño, ¿en qué estabas pensando cuando realizaste las fotos?
MARTIÑO: En la Tortilla que me iba a comer por la noche. Era una situación de esas donde manda el estómago.
R: La tortilla en la que pensabas no sería por casualidad la del Candinga (para los que no lo sepan: es un bar en la Porta do Camiño en Santiago de Compostela)?
M: ¡Exacto!
R: Pues, ¿podríamos decir que para hacer buenas fotos son importantes las buenas tortillas?
M: Sí. Si no se come bien, no se trabaja, aunque siempre ena su justa medida.
R: ¿Entonces para los artistas es imprescindible la visita al Candinga?
M: No estaría de más, pero es un secreto que no se le puede contar a todo el mundo.
R: Ya, pero nosotros lo vamos a publicar en primicia. Quería preguntarte ¿como se planifica un shooting?
M: ¿Un qué?
R: ¡Una sesión de fotos!
M: ¡Ah! Pues, se debe conocer a quien te encarga el trabajo mínimamente... Aunque muchas veces, non disponemos de tiempo físico para ello.
R: ¡Ajá!
M: ...saber qué es lo que quiere transmitir a través de las fotos o qué quiere conseguir con ellas. No se debe imponer el criterio de uno mismo sobre el de la persona que te encarga el trabajo, siempre y cuando tenga las ideas claras y sepa qué quiere. En caso contrario, tiene que dejarse aconsejar, porque tal vez el cliente no tenga claro qué quiere, pero sí sabe qué no quiere. Si la sesión dura bastante tiempo o si se va a realizar en varios días, como ha sido en el caso de Helen, siempre es recomendable ir tomando unas pequeñas notas en un cuaderno donde se definan escenas, lugares, encuadres... así no se olvidan las cosas.
R: ¡Vaya, qué interesante! ¡Claro! Entonces sabiendo esto y dominando el oficio, se pueden hacer boas fotos. Cuando todos tiran de la misma cuerda, se puede dar una situación que se llama FLOW, ¿no es así? Donde todo va sobre ruedas, ¿eh?
M: Sí, pero no se trata de plasmar todo, sino de extraer lo que quieres que se capte en una foto, destacar lo que para el cliente es importante, si lo es todo o algo en particular que hay en la foto. No tiene por qué salir todo enfocado. Pensemos que cuanta más información, menos mensaje habrá. Yo intento partir siempre de la premisa del menos es más. Cuanta más información, menos claro es el mensaje que llega al receptor.
Si el mensaje que queremos transmitir es sencillo y claro, más rápido llega, porque se estimula mucho más la imaginación del espectador. En esta serie de fotos, por eso, se centra casi todo en el libro que la escritora lee, desenfocando todo lo que la rodea y primando la sensación que puede transmitir esa lectura: sensación de paz, libertad, tranquilidad... esa ausencia de la realidad que posee esa persona que ves en el parque cuando está leyendo.
3 comentarios
Si ya eres mecenas, Inicia sesión para comentar.
helen.bertels
Autor/a
Muchas gracias! :)
fmcazorla1
Enhorabuena...!!!
XastreriaPicallo
Debería haber outra maneira de aprotar diñeiro, para quen non ten tarxeta. Cada vez é máis complicado en todos os sitios pagar ou cobrar, se non é a través do banco. Penso que sería interesante que en verkami houbese outra opción. Graciñas